Śmierć nie jest i nigdy nie była ostateczną barierą.
Finałowy tom cyklu o Straceńcach Madsa Voortena, który czytelnicy pokochali za rozmach, epickie sceny walk i wspaniałych bohaterów.
Mówią, że Jaszczur został ciężko ranny, lecz czy śmiertelnie? A jeśli żyje, to gdzie się schronił? I czy wojna o Rozkrzyczane Krainy wreszcie dobiegnie końca?
Ciała pokonanych Bękartów skuwa mróz nocy, ale w sercach tych, którzy przetrwali bitwę pod Brzaskiem, nie ma radości. Bo zagrożenie nadal czai się wśród mgieł i skał, a Mads Voorten, jedyny, który umiał dać innym nadzieję, sam nie potrafi jej już odnaleźć.
Do obozu Wiatru znów przybywa elf Gwaine, a Bielik, wiedziony przeczuciem, co rusz spogląda ku Górom Leża. Tymczasem do garstki straceńców przystaje tajemniczy mag Skalmir. Są tacy, którzy wątpią w czystość jego intencji.
Czy zima w końcu ustąpi wiośnie, a przemoc miłości?
Powoli, ostrożnie prowadził swego rumaka po zmarzniętej ziemi, tu i ówdzie porwanej kopytami galopujących koni lub szponami walczących Bękartów. W powietrzu panowała osobliwa, niepojęta cisza właściwa tylko polom bitew. Od czasu do czasu przerywały ją ciche pochrapywanie koni i brzęk sprzączek siodła. Gdzieś w oddali krakały wrony. Zza truchła Bękarta ogromnych rozmiarów, najeżonego kościanymi wypustkami, wychynął wychudzony wilk o oszalałych z głodu ślepiach, po czym umknął w popłochu. cytat. Widmowy Zagon
